Όλοι γνωρίζουμε ότι η αυτογνωσία είναι μία εξελικτική διαδικασία που απαιτεί θέληση και ειλικρινή επιθυμία για αλλαγή.Μέσα από την αυτογνωσία κερδίζουμε ωριμότητα και ολοκλήρωση. Ίσως έχετε αναρωτηθεί πώς η αστρολογία βοηθάει να ανακαλύψουμε τις βαθύτερες ανάγκες μας, τα κίνητρά μας και τις δυνατότητες μας ενώ, καλλιεργεί παράλληλα την αντίληψη μας για εμάς τους ίδιους και τον κόσμο. Ο πραγματικός αστρολόγος δεν ασχολείται με τα αποτελέσματα αλλά με τη δομή των αιτιών που προκαλούν τα αποτελέσματα. Ο μελετημένος και υπεύθυνος αστρολόγος δεν «κατασκευάζει ωροσκόπια» πράγμα που οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει αν διαβάσει τρεις σελίδες ενός αστρολογικού βιβλίου ούτε είναι μελλοντολόγος. Απεναντίας υπηρετεί την γνώση, προστατεύει την αλήθεια χρόνων και διατηρεί την πίστη για αυτή τη φιλοσοφική πεποίθηση σχετικά με την ουσία του κόσμου που λέγεται αστρολογία.

Όπως η ιατρική, τα μαθηματικά, η μουσική και η αρχιτεκτονική, έτσι και η αστρολογία ανήκε στις μεγάλες επιστήμες του αρχαίου κόσμου. Οι Χαλδαίοι λέγεται ότι ήταν σπουδαίοι γνώστες των αστρολογικών τεχνών, όπως οι Αιγύπτιοι, Ινδοί, Κινέζοι, Πέρσες και οι μεγάλοι πολιτισμοί της Αρχαίας Αμερικής. Η αρχαία αντίληψη για την μόρφωση διέφερε πολύ από την σύγχρονη. Η γνώση για χάρη της γνώσης ελάχιστα ενδιέφερε τους αρχαίους. Τα άστρα πρωταρχικά μελετήθηκαν με σκοπό να ερμηνεύσουν την πορεία των ανθρώπινων συμβάντων.

Η σύγχρονη αστρονομία αποτελεί εξέλιξη της αστρολογικής θεώρησης. Το ωροσκόπιο είναι η εικόνα του ουρανού για μια ορισμένη στιγμή, τη στιγμή της γέννησης ενός ατόμου. Η σύνθεση των πλανητών την συγκεκριμένη στιγμή είναι μοναδική και ερμηνεύεται με ιδιαίτερη τεχνική και γνώση. Ο Ζωδιακός κύκλος υφίσταται διπλή έννοια α) αμετάβλητος και νοητός Ζωδιακός β) μεταβλητός και φυσικός Ζωδιακός.

Ο αμετάβλητος και νοητός Ζωδιακός είναι ένας ιδεατός κύκλος που περιβάλλει τη Γη στο επίπεδο της εκλειπτικής με πρώτο σημείο του 0 του Κριού. Αυτό το σημείο εντοπίζεται εκεί που τέμνεται ο κύκλος της εκλειπτικής με τον κύκλο του Ισημερινού. Διαιρείται σε δώδεκα ίσα μέρη, ονομαζόμενα «Σημεία του Ζωδιακού» ή Ζώδια. (Αυτό χρησιμοποιεί η Αστρολογία).

Ο μεταβλητός ή φυσικός Ζωδιακός είναι η σειρά των αστερισμών που αποτελεί μια ζώνη πλάτους 47 βρισκόμενη νότια και βόρια του πεδίου της εκλειπτικής. Αυτοί οι αστερισμοί (ομάδες απλανών) δεν πρέπει να συγχέονται με τα ζώδια. Οι δώδεκα κεντρικές ομάδες έχουν τα ίδια ονόματα με εκείνα των ζωδίων, αν και δεν βρίσκονται στις ίδιες θέσεις στον ουρανό. Η μετάπτωση των ισημεριών, που προκαλείται από την «κίνησή» του Ήλιου στο διάστημα, κάνει τους αστερισμούς να φαίνονται πως προχωρούν μπροστά από το φόντο των ζωδίων κατά 50,3 δευτερόλεπτα κάθε έτος. Η αρχή όλου του ζωδιακού κύκλου είναι το ζώδιο του Κριού που αρχίζει κατά την εαρινή ισημερία. Αυτό επιβεβαιώνεται στην «Τετράβιβλο», του Κλαύδιου Πτολεμαίου. Συμπερασματικά οι δώδεκα αστερισμοί των αρχαίων είναι οι ίδιοι με τα 12 σημεία του Ζωδιακού αλλά δεν συνδέονται κατά κανένα τρόπο μ' αυτά, παρά μόνον με τα ίδια ονόματα.

Αρχικά υπήρχαν 48 αστερισμοί (127π.Χ. - 151 π.Χ. Πτολεμαίος «Μεγίστη Μαθηματική Σύναξις»), αλλά από τότε προστέθηκαν αρκετοί και σήμερα έχουμε 83. Ο Οφιούχος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αστερισμούς μεταξύ των άλλων, και βρίσκεται ακριβώς πάνω στο Ισημερινό επίπεδο. Μεσουρανεί το καλοκαίρι (Ιούλιο) και βρίσκεται βόρεια του Σκορπιού και νότια του Ηρακλή και τα φωτεινότερα του άστρα σχηματίζουν ένα κύκλο χωρίς κανένα συγκεκριμένο σχήμα και αυτός είναι ο λόγος που ο αστερισμός δεν έγινε ένας από τους ζωδιακούς, ενώ ο αστερισμός του Σκορπιού έγινε, παρόλο που το πέρασμα της εκλειπτικής είναι μεγαλύτερο στον Οφιούχο απ' ότι στον Σκορπιό.

Η αστρολογία σέβεται τις αστρονομικές απόψεις αλλά έχει μια δική της τεχνική και θεώρηση από αρχαιοτάτων χρόνων. Ασχολείται με τον άνθρωπο σε σχέση με το σύμπαν, με τη γέννησή του, τη δημιουργία του, τον σκοπό του στη Γήινη Σφαίρα. Έτσι το πρότυπο που δημιουργείται με τη σύνθεση των πλανητών και τη δυναμική τους είναι το σύμβολο του κόσμου κατά τη στιγμή της γέννησης του ατόμου. Με άλλα λόγια είναι η μορφή μέσω της οποίας η παγκόσμια ενέργεια (Μακρόκοσμος), κυλούσε στις τάξεις της φύσης σε μια χρονική στιγμή.

Κάθε έμβιο όν έχει το δικό του πρότυπο. Αυτό το πρότυπο είναι ο Μικρόκοσμος, δηλαδή ο άνθρωπος σε σχέση με το Σύμπαν, ενώ το Σύμπαν σε σχέση με τον άνθρωπο είναι ο Μακρόκοσμος. Ο άνθρωπος (Μικρόκοσμος) αποτελείται από δύο μέρη. Το μεγαλύτερο μέρος είναι η πνευματική του μονάδα και το σώμα του. Έτσι ο άνθρωπος χωρίζεται σε Πνεύμα (συνείδηση, διάνοια), Ψυχή (θέληση, σοφία), Σώμα (δράση).

Εξετάζοντας τη σύσταση του ανθρώπινου όντος, το φυσικό σώμα είναι ένα δοχείο στο οποίο κυλάει ενέργεια. Ο άνθρωπος που ζει πάνω στη Γη δέχεται μέσα στη φύση τρία είδη ενέργειας:

α) Πνευματική ενέργεια (από τα άστρα)

β) Φυσική ενέργεια (που αντανακλάται από τους άλλους πλανήτες του δικού του Ηλιακού συστήματος)

γ) Στοιχειακή ενέργεια ( από την υλική γη κάτω απ' τα πόδια του )

Κάθε ένας από εμάς έχει το δικαίωμα να καθοδηγεί την δική του ζωή, παρατηρώντας τις αιτίες ή τις ειδικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται στο γενέθλιο χάρτη. Έτσι αντιμετωπίζει καλύτερα τους κύκλους της ζωής, τα πάνω - κάτω κοινώς. Οτιδήποτε δεν μπορεί να κατανοηθεί, παρανοείται και ενώ η θεωρητική γνώση ανακαλύπτει, η πρακτική γνώση εφαρμόζει. Όπως είπε ο Σωκράτης η αρμόζουσα μελέτη για την ανθρωπότητα είναι ο άνθρωπος. Ας ανοίξουμε λοιπόν τους ορίζοντες για να εξυπηρετήσουμε αυτή την διαχρονική έρευνα, που θα οδηγήσει σ' αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.